Aktywator plazminogenu tkanek naczyniowych a rozwój choroby tętnic wieńcowych u osób po przeszczepieniu serca

Rozwój choroby wieńcowej po transplantacji serca jest główną przyczyną niewydolności przeszczepu u biorców, którzy przeżyli w pierwszym roku po operacji.1,2 Ta arteriopatia związana z transplantacją charakteryzuje się szybkim rozwojem, 3,4 koncentrycznym zwężeniem mniejszych tętnic wieńcowych. 5,6 oraz brak korelacji ze znanymi aterogennymi czynnikami ryzyka.1-6 W prawidłowych sercach i stabilnych alloprzeszczepach sercowych stwierdzono, że dystrybucja tkankowego aktywatora plazminogenu (t-PA) ogranicza się do komórek mięśni gładkich naczyń tętnic i tętniczek.7-10 Biopsje wadliwych allogenicznych przeszczepów serca wykazały zmniejszenie W wielu z tych przeszczepów rozwija się PA z komórek mięśni gładkich naczyń, 9-11 i choroba wieńcowa
Przebadaliśmy próbki biopsyjne z alloprzeszczepów serca, aby określić, czy utrata tętniczego t-PA jest związana z rozwojem choroby wieńcowej. Stwierdziliśmy, że przeszczepy z wczesnym wyczerpaniem t-PA wykazały późniejsze angiograficzne objawy choroby wieńcowej, a wyczerpanie t-PA wiązało się z wcześniejszą i cięższą chorobą, a także ze zmniejszonym przeżyciem przeszczepu.
Metody
Pacjenci
Przebadaliśmy wszystkie 78 dorosłych pacjentów, którzy otrzymali alloprzeszczepy serca między 30 lipca 1988 r. A 30 lipca 1993 r. W Methodist Hospital of Indiana i których alloprzeszczepy przeszły biopsję endomiokardialną przed przeszczepieniem, które przeżyły ponad sześć miesięcy i które przeszły serię biopsji endomiokardialnych. po transplantacji. W trakcie badania 73 pacjentów poddano cewnikowaniu rok po operacji, 58 w dwa lata po operacji, 39 w trzy lata po operacji, 22 cztery lata po operacji i 12 w pięć lat po operacji. Pięciu pacjentów zmarło między 6 a 12 miesiącem po przeszczepie, a ich tętnice wieńcowe oceniono histopatologicznie zgodnie z metodą Johnsona i wsp. [5]. Terapia immunosupresyjna składała się z prednizonu w początkowej dawce mg na kilogram masy ciała na dobę, przy czym dawka zwężająca się do 0,1 mg na kilogram dziennie; azatiopryna w dawce 1,5 do 2,0 mg na kilogram dziennie; i cyklosporynę w początkowej dawce 7 do 10 mg na kilogram na dzień, z dawką zmniejszoną do 3 do 5 mg na kilogram na dzień. Główne epizody odrzucenia leczono przez zwiększenie leczenia immunosupresyjnego wysokimi dawkami kortykosteroidów i zastosowanie globuliny antytymocytowej królika lub mysiego przeciwciała monoklonalnego OKT3 do ludzkich limfocytów.
Klasyfikacja funkcjonalna została ustalona za pomocą kryteriów New York Heart Association, 14 a frakcja wyrzutowa została zmierzona przez ventrykulografię radionuklidów. Stan pacjentów z III lub IV klasą czynnościową, związany ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej, został uznany za niestabilny klinicznie, a stan pacjentów z I i II klasy funkcjonalnej związany ze stabilnymi frakcjami wyrzutowymi uznano za stabilny klinicznie. Cholesterol i triglicerydy mierzono metodami enzymatycznymi, a pomiary specyficznych względem dawcy przeciwciał cytotoksycznych i typowanie głównych antygenów kompleksu zgodności tkankowej klasy I (HLA-A i HLA-B) i klasy II (HLA-DR) przeprowadzono z użyciem konwencjonalnych testów mikrolimfocytotoksyczności.
[więcej w: dentosept żel, acodin 300, afta na jezyku ]